Hej!
Mam na imię Dominika. Jestem dziewiętnastoletnią Polką z
głową pełną marzeń i planów. Dotychczas mieszkałam w Poznaniu z młodszym bratem
i rodzicami, kształcąc się w najlepszym liceum w mieście.
Jeśli chodzi o wygląd, to jestem dość niską, niebieskooką
szatynką. Ubrana jestem zazwyczaj w zwykłe jeansy, T-shirt i koszulę. Na moich
stopach codziennie goszczą trampki, których mam mnóstwo.
Około godzinę temu po raz ostatni wyszłam z mojej szkoły.
Tak, dzisiaj zaczynają się wakacje. Poszłam szybko do domu, zjadłam obiad,
pożegnałam się z rodzinką, wsiadłam do samochodu i pojechałam na lotnisko. Za
pół godziny mam lecieć do Los Angeles, aby spędzić tam miesiąc wakacji u mojej
przyjaciółki, Alexy i jej męża, Carlosa. Tak, tych sławnych Alexy i Carlosa.
Teraz pewnie się zastanawiacie, jakim cudem taka dziewczyna
jak ja, zna osobiście tak sławne osoby. Otóż, było to około rok temu podczas
długiego weekendu majowego. Byłam wtedy za granicą u mojej cioci, a Big Time
Rush, czyli zespół, w którym gra Carlos, miał grać w mieście, w którym
mieszkała moja ciocia. Zdarzyło się tak, że Alexa na chwilę oddaliła się od
chłopaków i zgubiła się, a że akurat przechodziłam, to pomogłam jej. Następnego
dnia oprowadziłam ją i chłopaków po mieście, a w dzień wyjazdu dała mi swój
numer telefonu i takim sposobem do dzisiaj utrzymujemy kontakt. Co prawda nie
widzimy się na żywo, ale codziennie rozmawiamy przez Skype'a i telefon.
Nagle usłyszałam wezwanie odprawę. Wstałam, wzięłam walizkę
i poszłam. Już po kilku minutach siedziałam w samolocie, czekając na start.
Chwilę później zaczęliśmy się wznosić, a ja zasnęłam.
8
GODZIN PÓŹNIEJ
Wychodziłam podekscytowana
z samolotu. Wzięłam walizkę i poszłam do wyjścia z lotniska, rozglądając się za
Alexą. Stała z Carlosem przy samochodzie, więc biegiem do niej ruszyłam. Kiedy
mnie zauważyła, również zaczęła do mnie biec. Spotkałyśmy się w połowie drogi i
przytuliłyśmy się stęsknione. Nie wiem, ile czasu minęło, gdy oderwałyśmy się
od siebie. Carlos patrzył na nas z uśmiechem. Podeszłam do niego i przytuliłam
go po przyjacielsku. Po przywitaniu chłopak wsadził moją walizkę do bagażnika,
po czym wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do ich domu. Przegadaliśmy całą
drogę.Na miejsce dojechaliśmy po około godzinie. Kiedy weszliśmy do mieszkania
zobaczyłam Kendalla, Logana i Jamesa. Podbiegłam i przytuliłam ich, co
odwzajemnili, a następnie poszłam do pokoju, w którym miałam spać i zaczęłam
się rozpakowywać. Chłopacy natomiast pojechali do siebie po rzeczy, bo
postanowiliśmy, że dzisiaj przenocują u Carlexy, żebyśmy mogli wszyscy razem
spędzić trochę czasu.W trakcie rozpakowywania przyszła do mnie Alexa i
zaczęłyśmy rozmawiać. Gadałyśmy o dosłownie wszystkim. Nie omijałyśmy żadnego
tematu, bo niczego się nie wstydziłyśmy. Byłyśmy ze sobą szczere w każdej
sytuacji.
- Domi? - zaczęła w pewnym momencie blondynka.
- Tak? - spytałam zaciekawiona.
- A wiesz, że jest temat, który ciągle omijasz?
- Naprawdę? - zdziwiłam
się. - Jaki?
- Chłopcy. Jeszcze nigdy nie
odpowiedziałaś mi, jak pytałam, czy jesteś w kimś zakochana. - stwierdziła i
wtedy ktoś zapukał do pokoju.
- I chyba na razie nie
odpowiem. - zaśmiałam się, a do pomieszczenia wszedł, jakby przestraszony,
Carlos.
- Misiu? Coś się stało? -
zapytała Alexa, widząc stan swojego męża.
- T-tak. Bo... bo Kendall
miał wypadek. - szepnął, a my zbladłyśmy.
- Jak to miał wypadek? Jaki
wypadek? Kiedy? Dlaczego? - zaczęła wypytywać blondynka.
- Przed chwilą zadzwonił do
mnie lekarz z telefonu Kendalla. Powiedział, że jakiś przechodzień zadzwonił po
karetkę, a jak dojechali na miejsce, samochód Kenda stał na dachu. - streścił
przerażony. Postanowiliśmy szybko pojechać do szpitala. Gdy tam dojechaliśmy
okazało się, że blondyn ledwo przeżył, przez co musieli wprowadzić go w stan
śpiączki. Nie wiadomo było, kiedy (jeśli w ogóle) zielonooki się wybudzi. Byłam
załamana. Schmidt od dawna mi się podobał, ale nie byłam w stanie mu tego
powiedzieć przez wrodzoną nieśmiałość, a teraz dowiedziałam się, że mogę już
nigdy nie usłyszeć jego głosu, nie zobaczyć jego zielonych oczu, jego uśmiechu.
Nie mogłam w to uwierzyć.
Powoli poszłam do sali
Kendalla. Po wejściu tam, załamałam się jeszcze bardziej. Blondyn leżał
całkowicie blady, podłączony do rozmaitych urządzeń, których nazw nie znałam.
Jego włosy były potargane, a oczy zamknięte. Miał lekko uchylone usta i bandaż
owinięty wokół głowy. Powstrzymując płacz, podeszłam do jego łóżka i usiadłam
na krześle obok, delikatnie łapiąc blondyna za dłoń, do której podłączona była
kroplówka. Ostrożnie gładziłam kciukiem zewnętrzną część dłoni Kenda, wpatrując
się w jego twarz. Wyglądał, jakby po prostu spał. Gdyby nie te wszystkie
maszyny pomyślałabym, że rzeczywiście tak jest.
W tamtym momencie marzyłam
o tym, żeby cofnąć czas. Żeby powstrzymać zielonookiego przed jazdą. Żeby jakoś
go zatrzymać. Jakkolwiek. Wiedziałam jednak, że to niemożliwe. Trzeba było
czekać i to było właśnie najgorsze. Bezczynne czekanie, podczas którego wiesz,
że jesteś bezsilny. Ale cóż. Tylko czas mógł uratować Schmidta...
JAKIŚ
CZAS PÓŹNIEJ
Dzisiaj mijają dokładnie cztery miesiące od tamtego
feralnego wypadku. Kendall nadal się nie obudził. Siedzę przy nim dzień w
dzień, noc w noc. Chłopaki i Alexa próbują chociaż na godzinę odciągnąć mnie od
łóżka chłopaka. Jak na razie nie udało im się to. Salę opuszczam tylko wtedy,
gdy mój pęcherz już nie daje rady i po prostu muszę załatwić swoje potrzeby.
Potem wracam na swoje miejsce i siedzę dalej. Moi przyjaciele, wiedząc że i tak
się nie ruszę, dowożą mi jedzenie i napoje z domu, za co jestem im ogromnie
wdzięczna. Bez nich już dawno umarłabym z głodu.
Co do nadziei na wybudzenie się Kendalla ze śpiączki, z
każdą sekundą jest coraz mniejsza, ale staram się nadal wierzyć, że wszystko
będzie dobrze. Że niedługo otworzy oczy i wszystko powoli wróci do normy.
Każdego dnia modlę się o to, ale Bóg nie chce mnie wysłuchać. Coraz bardziej
boję się, że czas blondyna niedługo się skończy. Że lekarze zadecydują o
odłączeniu go od maszyn i cały mój świat legnie w gruzach. Nie mogłam na to
pozwolić, ale nie miałam też żadnego wpływu ani na decyzję lekarzy, ani na tę
głupią śpiączkę.
Rozmyślając tak, patrzyłam na nieprzytomnego Kendalla.
Trzymałam go ostrożnie za rękę. Zaczęłam powoli przysypiać, kiedy nagle
poczułam, że Kend poruszył palcami. Zerwałam się z krzesła i pobiegłam po
lekarza. Kiedy wróciliśmy, blondyn leżał w tej samej pozycji, co wcześniej.
Wyjątkiem było to, że jego powieki zaczęły drżeć, tak jakby chciał otworzyć
oczy. Przygasiłam światło w obawie, że jeśli uda mu się podnieść powieki,
światło zbyt mocno go porazi i usiadłam z powrotem na miejsce. Lekarz zaczął
badać chłopaka, który po kilku próbach uchylił lekko oczy. Uśmiechnęłam się
lekko z niedowierzaniem i ponownie złapałam go za dłoń, a on spojrzał na mnie.
Nie wiedział, co się stało. Nie pamiętał nic oprócz tego, że chciał skręcić
podczas jazdy. Wyjaśniłam mu wszystko, a lekarz podał nam wyniki. Były w
normie, ale zielonooki musiał zostać jeszcze kilka tygodni w szpitalu, żeby
jego stan mógł być na bieżąco kontrolowany.
Po wyjściu mężczyzny w białym kitlu, patrzyliśmy na siebie w
milczeniu. Tak bardzo mi go brakowało. Nigdy nie przypuszczałam, że
kiedykolwiek będę tęsknić za kimś tak mocno jak za Schmidtem. Niespodziewanie
nachyliłam się do niego.
- Kocham Cię. - szepnęłam,
po czym ostrożnie złączyłam nasze wargi.
DWA
LATA PÓŹNIEJ
- Kan, zwolnij! - krzyknęłam ze śmiechem, obserwując małą
dziewczynkę, biegającą po ogrodzie. Tak, dobrze myślicie. Ta mała istotka to
córeczka moja i Kendalla. Po pocałunku w szpitalu zostaliśmy parą, a rok
później oświadczył mi się. Kilka miesięcy po ślubie dowiedzieliśmy się, że
jestem w ciąży. Oboje bardzo się z tego cieszyliśmy.
Teraz jesteśmy szczęśliwym małżeństwem i mamy nadzieję, że
będzie tak już zawsze. I pomyśleć, że wszystko przez jeden głupi wypadek,
którego blondyn miał nie przeżyć. Jak widać, cuda się jednak zdarzają, dlatego
nigdy nie traćcie nadziei.
______________________________________________________________
Hej!
Tak, wiem kiedy miała pojawić się ta jednorazówka.
Przepraszam Was za tak duże opóźnienie, ale po aktualizacji Bloggera zaczął mi
on kompletnie świrować i nie mogłam nic zrobić. W ramach rekompensaty 24
grudnia będę miała dla Was specjalną niespodziankę z okazji Świąt Bożego
Narodzenia.
Niemniej jednak mam nadzieję, że jednorazówka nie
wyszła tragicznie i da się ją jakoś czytać. Jeśli chcecie, możecie w komentarzu
zostawić opinię, za co będę Wam niezmiernie wdzięczna.
Na rozdział natomiast, zapraszam już we wtorek. Będzie
się działo, więc szykujcie się.
Do następnego.
Bay ;*************************
