Rozdział 104

ROZDZIAŁ 104

*per. Katarzyny*
Nie mogę uwierzyć, że naprawdę się na to zgodziłam. Naprawdę zgodziłam się na spotkanie z mamą Jamesa. Okay, kocham go, ale chyba jeszcze nie jestem na to gotowa. Teraz jednak nie ma już odwrotu, bo właśnie podjeżdżamy pod hotel, w którym mieszka Julka, a zaraz potem jedziemy na lotnisko. W sumie sama nie wiem, dlaczego zgodziłam się na ten wyjazd. Chyba dlatego, że nie chciałam robić Maslowowi przykrości. Widziałam, jak bardzo zależy mu na tym, abym poznała jego mamę. W końcu jesteśmy razem już jakiś czas, a żadne z naszych rodziców nie ma o tym pojęcia. Poza tym, James był taki słodki, kiedy proponował mi spotkanie ze swoją mamą, że nie potrafiłam mu odmówić.
Julka wsiada do samochodu, witając się z nami, a na moją twarz wkrada się lekki uśmiech. Dawno nie widziałam młodej i trochę się za nią stęskniłam, bo kiedyś przebywałyśmy razem codziennie pół dnia, albo i dłużej, kiedy spotykałyśmy się wszystkie u Patrycji, a odkąd rodzice zabrali Julkę do Polski, w ogóle się nie kontaktowałyśmy.
Na lotnisko dojeżdżamy kilka minut później. Wysiadamy z samochodu, a następnie idziemy na odprawę z niewielkimi plecakami, do których spakowaliśmy kilka ubrań na wypadek przedłużenia się pobytu w rodzinnym mieście Jamesa. O dziwo wszystko przebiega dość sprawnie, więc niedługo potem zajmujemy nasze miejsca w samolocie. Julka siedzi przy oknie, obok niej ja, a na samym końcu mój chłopak, który przez cały czas trzyma mnie za rękę, dzięki czemu trochę mniej się denerwuję. Stres jednak nie opuszcza mnie całkowicie. Ciągle myślę tylko o tym, jak zareaguje mama Jamesa na wieść o tym, że jej sławny syn spotyka się ze zwykłą, szarą dziewczyną. Okropnie się tego boję, ale wiem, że nie ma już odwrotu. Samolot startuje.
5 GODZIN PÓŹNIEJ
Latająca maszyna ląduje na lotnisku w Nowym Yorku. Wychodzimy z niej, po czym odbieramy nasze bagaże i kierujemy się na postój taksówek. Wsiadamy do jednej z nich, a James prosi o podwiezienie nas na ulicę, na której mieszka jego mama. Razem z Julką siedzę na tylnej kanapie, podczas gdy Jamie zajął miejsce obok kierowcy. Zerkam co kilka sekund na dziewczynkę, patrzącą z zafascynowaniem w okno. Widać, że jest bardzo podekscytowana tym wyjazdem.
Z auta wysiadamy niedługo później. Rodzinny dom James wygląda z zewnątrz bardzo ładnie. Nie jest co prawda jakiś niesamowicie duży, ale na pierwszy rzut oka daje się wyczuć ciepłą, rodzinną atmosferę bijącą z jego wnętrza.
- Dobra mała, szkoła jest na końcu ulicy i w prawo. Poradzisz sobie? - pyta James, wskazując Julce kierunek. Szczęśliwie złożyło się tak, że szkoła, do której uczęszcza Henry jest tyko kilka kroków od domu Pani Maslow.
- Tak James, nie jestem małym dzieckiem, dam radę. - uśmiecha się szatynka, oddając nam swój plecak.
- Okay, gdyby się coś działo, jesteśmy pod telefonem. Baw się dobrze i uważaj na siebie. - proszę, biorąc od niej bagaż.
- Jasne, papa. - macha nam i zaczyna biec w stronę pobliskiego gimnazjum, a ja zostaję sama z Jamesem przed drzwiami jego mamy.
- I jak Kochanie? Gotowa? - chłopak patrzy na mnie z uśmiechem.
- Szczerze? Ani trochę. Strasznie się boję. - wyznaję, przytulając się do niego.
- Ej, będzie dobrze. Moja mama jest bardzo miła, na pewno Cię polubi. - Jamie stara się mnie pocieszyć.
- A co jeśli nie? Co jeśli uzna, że nie jestem dla Ciebie odpowiednia? Co jeśli uzna, że zasługujesz na kogoś lepszego? - do głowy przychodzą mi najczarniejsze scenariusze.
- Skarbie, wyluzuj. Mama na pewno tak nie powie, a nawet jeśli by powiedziała, to i tak z Tobą nie zerwę, bo Cię kocham, tak? Nie panikuj. - głaszcze mnie lekko po plecach, chcąc dodać mi otuchy.
- Też Cię kocham. - zerkam na niego z ledwo widocznym uśmiechem. - Dobra, miejmy to już za sobą.
James dzwoni do drzwi, obejmując mnie ramieniem. Po dłuższej chwili w progu staje ładna, zadbana kobieta, a ja już wiem, po kim mój chłopak odziedziczył urodę. Mama szatyna przytula go stęskniona, po czym jej wzrok ląduje na mnie.
- Mamo, to jest moja dziewczyna, Kasia. Kasia, to jest moja mama, Cathy. - przedstawia nas sobie Jamie.
- Dzień dobry. Miło mi Panią poznać. - podaję kobiecie kulturalnie rękę.
- Dzień dobry Kasiu. Mi Ciebie też bardzo miło poznać. - ściska lekko moją dłoń, po czym wpuszcza nas do środka. Mieszkanie z wewnątrz wygląda jeszcze lepiej niż na zewnątrz. Tak jak podejrzewałam, jest tam bardzo przytulnie i czuć to rodzinne ciepło. Dom jest pięknie udekorowany. Gołym okiem widać, że Pani Maslow umie dobierać dodatki i lubi to.
Kobieta prowadzi nas do salonu, proponując coś do picia. Ja proszę o herbatę, a James o kawę. Jego mama kilka minut później przynosi nam napoje i siada naprzeciwko z uśmiechem naprzeciwko nas, zaczynając rozmowę. Kobieta rzeczywiście jest bardzo miła i chyba nawet mnie polubiła.
Razem z Jamesem spędzamy kilka miłych godzin na rozmowie z jego mamą. Atmosfera jest bardzo wesoła i aż żal kończyć nasze spotkanie, ale musimy zdążyć na samolot, więc żegnamy się z Panią Maslow i idziemy w stronę gimnazjum, skąd mamy odebrać Julkę.
______________________________________________________________
Hej!
Tak, jak mówiłam tydzień temu, na jeden rozdział odeszliśmy trochę od kłopotów Julki, ale już w następny poniedziałek będzie się bardzo dużo działo w kwestii jej związku z Henrym.
No i, jak co tydzień, czas odpowiedzieć na komentarze.
Marta, masz rację. Czasami brak wiadomości, to rzeczywiście dobra wiadomość. A ta niunia jeszcze zalezie Julce za skórę, ale nie poprzez SMSy.
Mi osobiście "100 rzeczy do przeżycia przed liceum" nie za bardzo się podobało (pomimo faktu, że tworzył to człowiek, który stworzył "Big Time Rush"), a Nadzdolni już tak. 
Sam zdecydowanie nie jest dobrym przykładem do naśladowania, a zwłaszcza dla Julki. No bo wyobraź sobie Julkę, która wplątuje się w bijatyki, robi nauczycielom kawały i wyzywa wszystkich, których nie lubi.
Jeju, James był w tym odcinku po prostu rozbrajający, a przyjacielnia wygrała wszystko. Pamiętam, jak się uśmiałam na tym odcinku. Zresztą, do tej pory mam taką samą reakcję, kiedy go oglądam.
No niestety, nie pierniczę. Ona serio ma czternaście lat, tylko nałożyła sobie zbyt ostry makijaż, przez co wydaje się o wiele starsza.
Jeju, jak tylko przeczytałam o tej tragedii, w mojej głowie już zaczął rodzić się obraz załamania Patrycji. Nie wiem czy go jakoś rozbuduję i wykorzystam, ale zalążek już jest, więc jeśli zdecyduję się wykorzystać ten pomysł, to w życiu bohaterów wybuchnie niezły chaos.
Kaczor Donald? Boże, jak ja tego dawno nie czytałam. Właściwie chyba mam jeszcze gdzieś stare numery magazynu z czasów dzieciństwa. Musiałabym poszukać, ale zapewne gdzieś są.
Posey? Ten od Belli Thorne? Dobrze kojarzę czy pomyliłam go z kimś innym? Napisz mi to, proszę, bo nie jestem pewna czy chodzi o tego.
Do następnego.