Rozdział 36

ROZDZIAŁ 36

*per. Teri*

Dzisiaj wychodzimy ze szpitala! Jej! Strasznie się z tego cieszę. Wreszcie zamieszkam razem z moim BFF i największymi idolami. Już nie mogę się doczekać! Niestety zanim to nastąpi, rodzice powiedzą nam czy Henry może zostać ze mną w L.A.

- No dobrze. Podjęliśmy już decyzję. – powiedziała mama.

- Henry……………… niestety, nie możesz tu zostać. – stwierdził tata.

- Co?! Dlaczego?! – mój brat zaczął protestować.

- Synku, to miasto jest niebezpieczne. Wystarczy już, że Teri tu mieszka. – powiedziała mama.

- Ale ja chcę tu zostać! – krzyknął Henry.

- A pomyślałeś może, co by było, gdyby ten tir uderzył w was mocniej? – spytała nasza rodzicielka.

- Ale nie uderzył! – wrzasnął Henry i właśnie wtedy pod szpital podjechała załoga.

- Teri, Henry!! Idziecie?! – krzyknął Kendall z samochodu.

- To ja już idę. Trzymaj się młody – powiedziałam, po czym podeszłam do auta.

- Ej, a Henry nie idzie? – zapytała Pati.

- Nie. Rodzice zdecydowali, że Henry wróci z nimi do Nowego Yorku. – powiedziałam cicho i wsiadłam do samochodu. Ostatni raz pomachałam mojemu bratu i odjechaliśmy.

*per. Julki*

Nie no! Nie wierzę! Rodzice Henry’ego zdecydowali, że wraca on z nimi do Nowego Yorku?! Nie wierzyłam w to! Chciałam płakać, krzyczeć, bić, kopać! A tak się cieszyłam na myśl, że Henry będzie z nami mieszkał! Czemu właśnie mnie to spotyka?! No czemu?! Kiedy przerwałam moje rozmyślania, akurat podjechaliśmy pod dom. Od razu poszłam do swojego pokoju. Po chwili usłyszałam dźwięk SMS-a. Oto jego treść:

„Cześć Julka. Dojechaliście już do domu? Odpisz.

Henry.”

Odpisałam mu i zeszłam do kuchni, bo zachciało mi się pić. Nie zdążyłam jednak nalać sobie soku, ponieważ zadzwonił dzwonek do drzwi. Poszłam otworzyć. W drzwiach stał……………………

- Henry?! – krzyknęłam i wszyscy zlecieli się na dół.

- Henry? Co ty tu robisz? – zapytała Teri.

- Rodzice jednak zmienili zdanie i mogę tu zostać. – powiedział Henry.

- No to wchodź, a nie stoisz za drzwiami. – powiedziała Teri i dosłownie wciągnęła Henry’ego do domu.

- To, co robimy? – spytał James.

- Ja idę nalać sobie soku. Ktoś chce? – zapytałam.

- Nie, dzięki. – usłyszałam, więc poszłam do kuchni. Kiedy wróciłam do salonu, wszyscy oglądali film.

- Ej no. Czemu za mną nie poczekaliście? – spytałam.

- Ćśśśś! Nie gadaj, tylko siadaj. – powiedział Kendall i zrobił mi miejsce. Oczywiście musiałam usiąść obok Henry’ego. Po chwili zaczęłam oglądać z nimi film.

*per. Henry’ego*

Ucieszyłem się, że rodzice jednak pozwolili mi zostać w Los Angeles, ale jeszcze bardziej ucieszyłem się, kiedy Julka usiadła obok mnie. Przecież równie dobrze mogła poprosić Patrycję, żeby się przesiadła. Kiedy film się skończył, Julka poszła do swojego pokoju, a dziewczyny poszły za nią. Zostałem w salonie z chłopakami.

- Ej, a może byśmy tak zrobili kawał dziewczynom? – zaproponował Carlos. Zgodziliśmy się.

- No dobra, trzeba się naradzić. Do kogo pokoju idziemy? – zapytał Logan.

- Możemy pójść do mojego. – powiedziałem i tak zrobiliśmy. Kiedy już tam byliśmy, zapytałem:

- To, jaki kawał robimy?

- Oblewamy dziewczyny wodą? – zaproponował James.

- Lepiej nie. Potem przez tydzień będą chciały was zabić. – powiedziałem.

- Skąd wiesz? – zapytali chórem chłopacy.

- Kiedyś zrobiłem tak Teri. – powiedziałem.

- To inaczej. Ktoś ma jakieś pomysły? – zapytał Kendall.

- Wkładamy maski zombie i straszymy dziewczyny? – zaproponował Logan. Zgodziliśmy się i już po kilku minutach staliśmy przed pokojem Julki. Carlos poszedł jeszcze wyłączyć światło. Kiedy to zrobił, usłyszeliśmy piski dziewczyn. Powoli weszliśmy do pokoju. Dziewczyny zobaczyły nasze maski (świeciły w ciemności) i zaczęły krzyczeć.

*per. Patrycji*

Byłyśmy z dziewczynami w pokoju Julki i rozmawiałyśmy, ale po chwili zgasło światło. Nagle usłyszałyśmy dźwięk otwieranych drzwi. Spojrzałyśmy w tamtym kierunku i zobaczyłyśmy…………… twarze zombie! Zaczęłyśmy krzyczeć. Po kilku minutach na powrót zapaliło się światło, a my usłyszałyśmy śmiechy. Okazało się, że to chłopacy chcieli nas wystraszyć. Od razu przyjęłyśmy pozycje bojowe i zaczęłyśmy gonić ich po całym domu, wygrażając im. Chłopacy natomiast, zwiewali najszybciej jak umieli. Udało im się uciec do pokoju Kendalla. Ja jednak nie zamierzałam odpuścić. Zaczęłam walić w drzwi, bo zamknęli się na klucz. Dziewczyny próbowały mnie odciągnąć, ale nie poddawałam się. Ja im pokażę straszenie nas! Po kilku minutach uspokoiłam się i poszłam z dziewczynami do pokoju.

*per. Kendalla*

Odpoczywaliśmy z chłopakami po gonitwie. Po chwili usłyszeliśmy głos Jamesa:

- Nigdy więcej. – powiedział i padł na podłogę.

- Kurczę, nie wiedziałem, że dziewczyny aż tak się wkurzą. – stwierdził Carlos.

- Dobra, chodźmy do nich. – powiedziałem i wstałem.

- Żeby nas zabiły? O nie, nie ma mowy. Ja nigdzie nie idę. – powiedział James i schował się pod łóżko, a my walnęliśmy facepalma.

- No chodź, stary. Nikt nikogo nie zabije, bo ten ktoś, kto zabije tego kogoś, trafi do paki. – powiedziałem.

- Ty już nie filozofuj. – powiedział James, wystawiając głowę spod łóżka, a potem znowu się schował.

- Ok. James. W takim razie, my idziemy do miasta kupić sobie żele do włosów, a ty tu poczekaj. – powiedział Carlito.

- Co?! Nie! Zaczekajcie! Jesteście wredni. – stwierdził James. Tak, owszem, było to wredne, ale przynajmniej wylazł spod łóżka. Nie komentując, poszliśmy do dziewczyn. Zapukaliśmy, zero odpowiedzi. Powoli tam weszliśmy. Dziewczyny siedziały na łóżku i z czegoś się śmiały.

- Dziewczyny, idziecie oglądać filmy? Dziewczyny! – krzyknąłem, bo w ogóle nie zwracały na nas uwagi.

- Dziewczyny, słyszałyście coś? – zapytała Aga.

 - To pewnie tylko wiatr. – stwierdziła Pati. No tak. Teraz będą się na nas mściły. Po chwili jednak, zadzwonił dzwonek do drzwi. Patrycja poszła otworzyć, a po kilku sekundach usłyszeliśmy jej krzyk. Szybko pobiegliśmy na dół. W drzwiach stał…………… Paweł! Pati natomiast stała jak sparaliżowana. Widać było, że się boi. Odciągnąłem Patrycję na bok, bo nadal stała przy drzwiach, a potem wrzasnąłem:

- Wynoś mi się stąd! – to jednak nie był dobry ruch, bo były Patrycji wyciągnął z kieszeni nóż.

_______________________________________________________________________

Hejka! Przepraszam, że tyle czasu nie dodawałam rozdziału, ale nie miałam czasu. Za to naszła mnie wena na dramacik. Mam nadzieję, że rozdział Wam się podoba, a ja teraz zrobię chamską reklamę. Zapraszam na moją i koleżanki stronę na Facebooku: Żaden wynalazek człowieka nie przeżyje książki. Ta storna jest dla tych, którzy kochają czytać. No, więc już nie przynudzam i żegnam się z Wami.

4 komentarze = nowy rozdział

Do następnego.

Bay ;*****************