Rozdział 35

Ten rozdział dedykuję mojej kumpeli Oliwii (olcia5623.blogspot.com i przeznaczenie-siostr.blogspot.com), która ma dzisiaj urodziny. Wszystkiego najlepszego, spełnienia marzeń, dobrych ocen i 100 lat!!!!

_______________________________________________________________________

ROZDZIAŁ 35

*per. Patrycji*

- No, gdzie oni są? – chodziłam w kółko po salonie, bo Teri i Henry mieli tu być już godzinę temu.

- Spokojnie Pati. Uspokój się. Na pewno zaraz przyjadą. – Kendall próbował mnie uspokoić, ale coś marnie mu to wychodziło. Po chwili zadzwonił mój telefon. Odebrałam, ale to, co usłyszałam, zszokowało mnie. Po skończeniu rozmowy byłam blada jak ściana.

- Co się stało? – zapytał Bartek.

- Teri i Henry mieli wypadek. Przed chwilą dzwonił lekarz, ze szpitala. – powiedziałam i opadłam na krzesło stojące obok. Po chwili spojrzałam na Julkę. Młoda też była cała blada. Widać było, że powstrzymuje się od płaczu.

- O matko. – zdołał wykrztusić Bartek.

- Pojedziemy do szpitala? – zapytała Julka. Ja zdołałam tylko pokiwać twierdząco głową.

- No, to dalej. Jedziemy! – zarządził Bartek. Szybko wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do szpitala. Od razu po wejściu do budynku, poszliśmy do recepcji. – Przepraszam, gdzie leżą Teri i Henry Forman? – spytał Bartek.

- Jest pan z rodziny? – zapytała recepcjonistka.

- Jestem ich przyjacielem.

- Rodzeństwo leży w sali 213. – powiedziała recepcjonistka, więc czym prędzej tam poszliśmy. Z sali, akurat wychodził lekarz.

- Co z Teri i Henrym? – zapytaliśmy chórem, kiedy do niego podbiegliśmy.

- Są państwo z rodziny? – spytał lekarz.

- Jesteśmy przyjaciółmi!!!! – wrzasnęliśmy chórem.

- Stan rodzeństwa jest stabilny. Jest duże prawdopodobieństwo, że już jutro wyjdą do domu. – powiedział lekarz, a my odetchnęliśmy z ulgą.

- Panie doktorze, a co się tak właściwie stało? – zapytała Julka.

- W samochód rodzeństwa wjechał pijany kierowca tira. – wyjaśnił nam lekarz.

- A, możemy do nich wejść? – spytałam.

- Proszę, ale tylko na chwilę i pojedynczo. – powiedział lekarz i poszedł dalej.

- To, kto wchodzi pierwszy? – zapytałam niepewnie.

- Może Julka? – zaproponował Bartek, a ona pokiwała twierdząco głową i weszła do sali.

*per. Henry’ego*

Obudziłem się w jakiejś sali. Nie bardzo wiedziałem, gdzie jestem. Dopiero po chwili przypomniałem sobie, co się stało. Spojrzałem w bok. Naprzeciwko mnie leżała Teri. Na szczęście miała otwarte oczy.

- Wszystko dobrze? – spytała cicho.

- Trochę boli mnie głowa, ale jest dobrze. – powiedziałem odrobinkę głośniej. Po chwili usłyszałem, że ktoś wchodzi do sali.

- Julka? – zapytała Teri. Popatrzyłem w stronę drzwi. Rzeczywiście, stała tam Julka.

- Hej. Jak się czujecie? – spytała.

- Dobrze. – odpowiedzieliśmy razem.

- To dobrze. – powiedziała, a wtedy usłyszeliśmy pukanie do drzwi. – Lecę, bo reszta czeka przed salą. – powiedziała i wyszła. Po niej wchodzili następni, aż w końcu do sali weszli……………… nasi rodzice! Kiedy ich zobaczyłem, zrobiłem wielkie oczy.

- Cześć dzieciaki. Jak się czujecie? – zapytała mama.

- Dobrze. – odpowiedzieliśmy. Po chwili rodzice zaczęli zadawać nam milion pytań naraz. Nie nadążaliśmy odpowiadać. Po kilku minutach „przesłuchania” do sali zajrzała Julka.

- Mu już jedziemy. W razie coś, to dzwońcie. Pa. – powiedziała i wyszła, a ja delikatnie się uśmiechnąłem.

- Henry, wszystko w porządku? – zapytała mama.

- Tak, a co? – zdziwiło mnie jej pytanie.

- Na pewno? – spytał tata.

- Na pewno. – odpowiedziałem jeszcze bardziej zdziwiony.

- No dobrze. Skoro tak twierdzisz. – powiedział tata, a wtedy wszedł lekarz.

- Mam dobre wieści. Już jutro będziecie mogli wyjść ze szpitala. – powiedział i wyszedł. Ucieszyłem się, bo wreszcie zamieszkam z Julką w jednym domu. Moja radość nie trwała jednak długo, bo mama powiedziała:

- W takim razie wracasz z nami do domu synku.

- Co?! Dlaczego?! Nie! Ja chcę tu zostać z Teri! – zacząłem protestować.

- Synku, Teri przecież na pewno do nas przyjedzie. – stwierdziła mama.

- Ale tu nie chodzi o nią! – krzyknąłem i szybko zatkałem sobie usta dłonią.

- Jak to, nie chodzi o Teri? No to, po co chcesz tu zostać? – spytał zdezorientowany tata.

- Chodzi o……… yyyy……………

- Chodzi o to, że Henry dopiero niedawno tu przyjechał i jeszcze nie zdążył się przekonać, jak się tu żyje. – uratowała mnie Teri.

- Tak, dokładnie. – potwierdziłem słowa mojej siostry.

- Aha. No nie wiem. Jeszcze się z tatą zastanowimy. – powiedziała mama. Potem nasi rodzice się z nami pożegnali i wyszli z sali.

- Jezu, dzięki za ratunek.

- Nie ma sprawy, ale powiedz mi szczerze: nie chcesz stąd wyjeżdżać, bo Julka tu mieszka, prawda? – zapytała Teri, a ja nie wiedziałem, co odpowiedzieć.

- No…………… tak. – odpowiedziałem w końcu.

- Czyli mam rozumieć, że podoba ci się Julka, tak?

- Tak, ale nie mów o tym nikomu. – poprosiłem ją.

- Nawet Patrycji? – spytała Teri.

- Zwłaszcza jej. – powiedziałem i odwróciłem się do mojej siostry plecami. Po chwili zasnąłem.