Rozdział 28

ROZDZIAŁ 28

To, co tam zobaczyłam, zwaliło mnie z nóg. W sklepie była moja BFF z dzieciństwa, Teri Forman razem ze swoim bratem, Henrym. Teri kiedyś mieszkała w domu naprzeciwko mnie, ale kiedy miałyśmy po 10 lat, jej rodzice postanowili przeprowadzić się do Nowego Yorku. Potem nie utrzymywałyśmy ze sobą kontaktu. Henry natomiast jest w wieku Julki. Kiedy mieli po 5 lat, też się przyjaźnili.

- Ej, czy to nie Teri i Henry? – zapytała Julka.

- To ty ich pamiętasz? – spytałam zdziwiona.

- Przecież mam zdjęcia z nimi. – powiedziała Julka.

- No tak. – całkiem o tym zapomniałam.

- To co, idziemy się z nimi przywitać? – zapytała moja siostra.

- Idziemy. – przytaknęłam jej i obydwie weszłyśmy do sklepu. Na chwilę straciłyśmy rodzeństwo z oczu. Zobaczyłyśmy ich koło półek z trampkami. Podeszłyśmy do nich powoli.

- Cześć Teri. – powiedziałam, jakby ona nigdy nie wyjechała z Polski. Teri natomiast, kiedy mnie zobaczyła, wybałuszyła oczy i spytała:

- Patrycja? Patrycja Krajewska? – widać było, że Henry był nie mniej zdziwiony.

- Cześć. Pamiętasz mnie jeszcze? – zapytałam zdziwiona bardziej niż oni razem wzięci.

- Jak mogłabym cię zapomnieć? Przecież przyjaźniłyśmy się przez 8 lat. – powiedziała i przytuliła mnie na powitanie.

- Henry, pamiętasz mnie jeszcze? – spytałam chłopaka.

- Jasne, że tak. Ostatnio oglądałem z Teri stare zdjęcia i było tam kilka zdjęć z tobą i Julką. A tak właściwie, gdzie ona jest? – zapytał chłopak, a ja dopiero wtedy zorientowałam się, że nie ma jej ze mną.

- Przecież przed chwilą tutaj stała. – powiedziałam i szybko wykręciłam numer do Kendalla.

J – Ja     K – Kendall   

ROZMOWA TELEFONICZNA:

K: Halo?

J: Cześć. Jest z wami Julka?

K: Tak, jest. Siedzimy w kawiarni, a ona wygląda, jakby miała zaraz zwymiotować.

J: Matko! Dobra. Nigdzie się stamtąd nie ruszajcie. Już do was idę.

KONIEC ROZMOWY

- Co się stało? – zapytała mnie Teri.

- Muszę już iść. Julka źle się poczuła. – powiedziałam.

- O, szkoda. Masz tu mój numer telefonu. Zadzwoń mi czy wszystko w porządku. – poprosiła mnie Teri i dała karteczkę z numerem telefonu.

- Dobrze. To pa. – pożegnałam się z nimi i już mnie nie było. Biegłam co sił w nogach do tej kawiarenki, bo Logan zabrał ze sobą moją deskorolkę. Kiedy dobiegłam już do kawiarni, zobaczyłam chłopaków, ale dziewczyn nigdzie nie było. Szybko podbiegłam do chłopaków i spytałam:

- Gdzie Julka?

- Źle się poczuła, więc dziewczyny poszły z nią do łazienki. – wyjaśnił mi James i zanim zdążyłam cos powiedzieć, zobaczyłam wychodzące z łazienki dziewczyny.

- Możemy już jechać do domu? – zapytała Julka ze łzami w oczach.

- Jasne, że tak. Chodź. – poszliśmy wszyscy do samochodu, ale tym razem siedziałam obok Julki. Po 30 minutach dojechaliśmy do domu. Pomogłam Julce dojść do jej pokoju i położyłam ją do łóżka, a sama poszłam do kuchni, żeby zrobić jej gorzką herbatę. Po chwili do kuchni zlecieli się wszyscy oprócz Julki.

- Ej, jak myślicie, czemu Julka nagle źle się poczuła? – zapytała Aga.

- No właśnie, przecież wszystko było dobrze. – stwierdziła Kasia.

- A tak w ogóle, kiedy ona do was przyszła? – spytałam.

- Kilka minut po waszym wejściu do sklepu, Julka przyszła do nas i powiedziała, że strasznie ją mdli. – stwierdził Logan.

- Ej, myślicie, że mogłoby ją zemdlić od TEGO? – spytałam dziewczyny.

- Po kilku minutach? – zapytała Monia.

- No nie wiem. A jeśli to TO? – spytałam zmartwiona.

- Myślisz? – zapytała Kasia.

- O czym wy właściwie gadacie? – spytał Carlos.

- O takim czymś, z takim czymś i bez takiego czegoś. – powiedziała Aga, a Carlos strzelił facepalma.

- Dobra, idę z nią pogadać. – powiedziałam, po czym skierowałam się do pokoju Julki. Moja siostra leżała na łóżku, przytulała swojego starego misia i płakała. Podeszłam do niej i przytuliłam ją. Kiedy młoda trochę się uspokoiła, podałam jej herbatę i zapytałam:

- Julka, powiedz mi, ale szczerze. Co się stało w tym centrum handlowym?

- Szczerze? Sama nie wiem. To wszystko działo się strasznie szybko. Weszłyśmy do sklepu, zobaczyłam Teri i Henrego, i nagle poczułam tak jakby ukłucie w okolicach serca, i zrobiło mi się niedobrze. Nie wiem nawet, kiedy byłam z dziewczynami w łazience. – wyjaśniła mi Julka. Podejrzewałam, co to może być, ale nie chciałam na razie nic mówić. Po chwili usłyszałyśmy pukanie do drzwi i zobaczyłyśmy w nich Kendalla.

- Hej. Chłopaki pytają czy idziecie grać w prawda czy wyzwanie.

- No nie wiem. Idziemy Julka? – spytałam moją siostrę.

- Możemy iść. – powiedziała Julka.

- To chodź. – powiedziałam i poszłyśmy do salonu.

- Jednak przyszłyście? – zapytał James.

- No widzicie? Dawać mi moje 10 dolców. – zażądała Aga. Po chwili chłopacy oddawali jej pieniądze.

- Dobra. Gramy czy nie? – spytała Julka.

- Tak!!!! – wrzasnęli chórkiem chłopacy. Po chwili wszyscy siedzieliśmy na podłodze w kółku.

- Dobra. To, kto zaczyna? – zapytałam.

- Może Daga? – zaproponował Carlos.

- Ok. Carlos, prawda czy wyzwanie? – spytała Daga.

- Prawda. – powiedział Los.

- Jak masz na drugie imię?

- Roberto. Monia, prawda czy wyzwanie?

- Prawda. – odparła moja BFF.

- Ilu miałaś chłopaków?

- Jednego. James, prawda czy wyzwanie? – zapytała Monia.

- Więcej nie ryzykuję. Prawda.

- Hmm. Czy jesteś teraz w kimś zakochany? – spytała moja BFF.

- Tak. – odpowiedział James.

- Ej, poczekajcie. Pójdę po coś do picia, bo zaczyna się robić coraz ciekawiej. – powiedziała Aga. Kiedy już wróciła, James zapytał:

- Pati, prawda czy wyzwanie?

- Prawda. – odpowiedziałam.

- Czy masz w Ameryce jakąś rodzinę? – tym pytaniem mnie zabił.

- Nie mam pojęcia. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- Ej, chwila. Muszę odebrać. – powiedziała Kasia. Po chwili wróciła i znowu zaczęliśmy grę.

- Logan, prawda czy wyzwanie? – spytałam.

- Wyzwanie. – powiedział z lekkim niepokojem w głosie.

- Zaloguj się na Twittera i napisz, że uwielbiasz oglądać komedie romantyczne. – powiedziałam, a on zrobił wielkie oczy. Po chwili jednak zalogował się i napisał:

„ Uwielbiam oglądać komedie romantyczne. Gram w prawda czy wyzwanie. Pati, za co?”

- Ok. Teraz twoja kolej. – powiedziała Kasia.

- Dobra. Daga, prawda czy wyzwanie?

- Prawda. – powiedziała Daga.

- Czy jesteś naszą fanką? – ten jak coś palnie.

- Nie. Jestem Rusherką. – oznajmiła Daga. – Ok. Carlos, prawda czy wyzwanie?

- Prawda.

- Czy chłopaki kiedykolwiek wrzucili cię do fontanny?

- Tak. I to wiele razy. Julka, prawda czy wyzwanie.

- Trochę boję się tych waszych pytań, ale wybieram prawdę. – oznajmiła moja siostra.

- Dobrze. Czy kiedykolwiek byłaś zakochana? – zapytał Carlos.

_______________________________________________________________________

Jak widzicie, mamy nowych bohaterów. Są już w zakładce „Bohaterowie”, którą dzisiaj stworzyłam. Chciałabym Wam jeszcze polecić piosenkę, pt.: „Never too young”. Śpiewa ją MattyB i nasz James! Naprawdę, świetna piosenka. Zresztą MattyB też ma fajne piosenki. Szczerze polecam. No nic.

Proszę o SZCZERE komentarze.

4 komcie = nowy rozdział

Do następnego.

Bay ;*****************